ADAKAH ADUAN ORANG YANG DI ROGOL DI ANGGAP QAZAF?
Semata-mata
mengadu bahawa dia di rogol tidak boleh di anggap qazaf, kerana antara
syarat menjatuhkan hukuman qazaf, mestilah terdapat aduan daripada pihak
yang di dakwa berzina (maqzuf). Maka dalam kes ini, pendakwa yang
mendakwa dia dirogol tidak boleh di anggap qaazif قاذف kerana tidak terdapat pengaduan (دعوى) daripada pihak maqzuf. – fiqh islami wa adillatuh. J 6 m/s 84.
Oleh itu, perbicaraan dalam kes dakwaan rogol ini mestilah melalui perbicaraan biasa, iaitu البينة على المدعي واليمين على من أنكر,
bukan berkehendakkan kepada empat orang saksi sebagaimana penyaksian
kes zina dan qazaf. Ini kerana, dakwaan zina tertumpu kepada si penzina
(dan tiada kes penganiayaan), sedangkan dakwaan rogol adalah untuk
menuntut hak yang di rogol kerana melibatkan penganiayaan. Nas
mengsabitkan saksi seramai empat orang hanyalah dalam kes zina dan
qazaf. Dan kedua-duanya berkehendakkan empat orang saksi kerana ia tidak
melibatkan penganiayaan kepada si pendakwa. Berlainan dengan dakwaan
mencuri, merompak dan lain-lain yang memadai dua orang saksi atau
bukti-bukti lain seperti sumpah, pengakuan dan qarinah kerana ia
melibatkan penganiayaan bagi pihak pendakwa.
Jadi
dalam kes aduan rogol ini, ia melibatkan dua perkara: 1: aduan dia di
aniayai, jadi ia memerlukan kepada bayyinah biasa (saksi @ pengakuan @
qarinah). 2. tuduhan berzina kepada si perogol, jadi ia memerlukan
kepada 4 orang saksi yang adil. Jadi aduan terhadap penganiayaan ini
mesti di dahulukan kerana ia merupakan hak hamba, sedangkan dakwaan
qazaf, merupakan hak allah dan hamba secara bersama, dan ulama khilaf
samada ia hak hamba melebihi hak allah atau sebaliknya. Dalam masalah
qadha’, hak hamba mesti di dahulukan berbanding hak allah secara mutlak.
Jadi
berpandukan kepada ini, saya berpandangan, dalam kes aduan rogol ini
tidak memerlukan kepada empat orang saksi sebagaimana dakwaan zina dan
qazaf. Oleh itu, saya melihat terdapat perbezaan dalam kes “seseorang
yang menuduh seseorang lain berzina dan si pendakwa tidak teraniaya”
(kes qazaf) dan “seseorang yang menuduh orang lain berzina dan si
pendakwa teraniaya” (dalam kes aduan rogol). Dalan kes pertama, yang
menuduh bukan bertujuan menuntut hak pembalasan terhadap penganiayaan
keatasnya, dan kes kedua si pendakwa ingin menuntut hak pembalasan
tersebut.
Oleh
itu, kes rogol ini boleh di buktikan melalui dua orang saksi atau
pengakuan daripada si perogol, atau qarinah. Dan dalam kes ini, qarinah
adalah perkara penting kerana ia melibatkan kesuburan syara’ itu
sendiri. Si pendakwa mesti di periksa samada ia masih dara atau tidak,
bila kali terakhir ia melakukan persetubuhan (melalui pemeriksaan
doctor), melalui DNA (jika ia dianggap bukti di sisi islam) dan
seumpamanya. Jika segala dakwaan bergantung kepada saksi tanpa melihat
kepada qarinah, maka banyak kes penganiayaan akan berlaku sebagaimana
kata Ibnu qayyim
من أهدر الأمارات والعلامات في الشرع بالكلية، فقد عطل كثيرا من الأحكام، ووضع كثيرا من الحقموق. –الطرق الحكمية صـ 100.
Untuk membuktikan qarinah, saya bersetuju dengan pendapat yang menyatakan harus tahanan reman dan mengirhab si tertuduh supaya mengaku. (Fikru al sami j 1 m/s 160.)
Terutamanya
jika kita melihat, yang mengadu adalah seseorang yang pemalu dan
seorang yang iffah, jauh untuk melakukan dakwaan kerana ia melibatkan
maruah dan harganya dirinya sendiri. Berlainan jika yang mendakwa
seorang yang sebaliknya. Dan yang menentukan semua ini adalah qadhi yang
bijaksana. Oleh itu, taqnin lebih baik bersifat umum daripada di
perincikan (kecuali dalam keadaan tertentu).
Jika
terbukti ia di rogol, maka tertuduh samada di hokum sebat @ rejam
kerana berzina, atau ta’zir kerana melakukan kekerasan dan paksaan (jika
zina tidak dapat di sabitkan kerana ia memerlukan empat orang saksi.)
atau di kenakan bayaran (mahar) kepada yang di rogol.
Jika
dalam masa yang sama (masa pendakwaan rogol di jalankan), tertuduh
membuat dakwaan bahawa ia di tuduh berzina (dakwaan qazaf), maka
perbicaraan qazaf mesti di tangguhkan sehingga perbicaraan kes dakwaan
rogol selesai. Ini kerana, syarat bagi yang di tuduh dalam kes qazaf
mesti seorang yang muhsan. Dan ini tidak dapat di buktikan sehingga kes
dakwaan rogol ini selesai. Jika dia di dapati bersalah dalam kes rogol
ini (walaupun bukan melalui empat orang saksi), maka ia di anggap tidak
muhsan dan aduan qazafnya tertolak. Jika tidak akan berlaku sebaliknya,
iaitu jika dia di dapati tidak bersalah, kemudian ia membuat aduan
qazaf, maka jika sabit kesalahan, orang yang di dakwa di rogol tersebut
akan menerima hukuman qazaf (samada dengan dakwaan sarih atau ta’ridh).
Disini
juga timbul beberapa perkara yang perlu di lihat secara lebih teliti,
adakah Rasulullah saw menjatuhkan hukuman qazaf kepada Hilal b. Umayyah
ketika dia menuduh isterinya berzina dengan Syarik b. Samha’? Jika di
lihat kepada tuduhannya kepada isterinya, mungkin ia boleh di anggap
sebagai lia’n (di syariatkan bersempena ayat yang di turunkan selepas
peristiwa ini). Tetapi jika di lihat kepada tuduhan zina yang di
lemparkan kepada syarik (secara tidak langsung, kerana aduan adalah
antara hubungannya dan isterinya), sepatutnya ia di kenakan hokum had
qazaf. Adakah di jatuhkan hukuman qazaf kepadanya? Saya tidak pernah
menemui hadis yang menunjukkan ia di kenakan hukuman qazaf kerana
tuduhan zina kepada syarik. Ini boleh di andaikan samada: kerana tidak
ada aduan daripada syarik sendiri, atau kerana yang di tuduh secara
langsung adalah isterinya, atau kerana tuduhan itu ialah kerana
pencerobohan terhadap haknya (isterinya). Jadi berbeza dengan tuduhan
dua orang yang berzina atau orang lain berzina tanpa ada kaitan dengan
haknya.
Jika
di lihat kepada andaian pertama, maka yang mendakwa di rogol tidak
boleh di kenakan hukuman had qazaf, sebagaimana dalam kes ini,
semata-mata aduan rogol tanpa ada empat saksi tidak boleh di kenakan
hukuman had qazaf. Jika di lihat kepada andaian kedua, maka ia tidak
boleh di jadikan hujah, kerana qazaf samada secara sarih atau ta’ridh.
Jika di lihat kepada andaian ketiga, maka ia mempunyai persamaan dengan
aduan rogol, iaitu kerana aduan terhadap pencerobohan haknya. Maka ia
tidak memerlukan kepada 4 orang saksi sebagai mana aduan kes zina yang
membawa kepada hukuman kerana ia melibatkan dakwaan dan pengaduan
terhadap haknya sendiri. Maka andaian pertama dan ketiga lebih dekat
kepada qias. Ini adalah qaedah sibr wa taqsim yang masyhur. Jika di sana
terdapat dalil dan nas lain yang menyatakan Hilal bin Umayyah di
jatuhkan hokuman qazaf kerana menuduh Syarik sama, maka sibru wa taqsim
ini terbatal.
Oleh
itu, pengtaqninan perlu di lihat daripada sudut yang banyak, supaya
berada pertengahan antara ifrat dan tafrit. Atau dengan kata lain,
supaya perempuan yang di rogol akan terbela, dan perempuan yang tidak
bertanggungjawab tidak mudah melakukan tuduhan untuk pekenakan mana-mana
lelaki yang tidak di sukai. Sebagaimana ijtihad sahabat tentang tasyrik
antara adik beradik sebapa dan seibu sebapa adalah bercanggah dengan
harfiyyah al-nas, tetapi ia bertepatan dengan maslahah syara’ dan
maqasid syariyyah. Begitu juga kes ini, walaupun pada zahir nas
menunjukkan bahawa si pendakwa rogol boleh menerima hokuman qazaf,
tetapi ia juga mesti di lihat daripada maslahah syara’ dan maqasid
syariyyah sendiri di dalam pengsyariatan qazaf.
Zaharuddin Mohamad
http://ulamakselangor.blogspot.com/search/label/isu%20semasa
Comments
Post a Comment